Generation Iron De Film Deel 2

Wanneer zag je pumping iron voor het eerst?

Het was ergens eind jaren tachtig. Het was een film die vertoond werd in het instituut waar toen verbleef (Greene zat in een weeshuis, hij was toen 6 jaar) en ik herinner me dat de hoofdrolspeler een hele grote gespierde vent was die graag trainde. Het werd een soort herkenningspunt voor me, want ik was tegen die tijd aan het trainen geslagen, maar ik wist nog helemaal niks over wedstrijdbodybuilding, en eigenlijk ook niks over gewoon bodybuilding, totdat ik die film zag. De jaren `80 was een tijd waarin de popcultuur zeer beïnvloed werd door het idee van trainen met gewichten – je had Olivia Newton John die iedereen aanspoorde met haar hit ‘Lets get physical’ en Bruce Lee met zijn film Enter the Dragon was ook heel erg populair. Hoollywood kwam daarna ook met een hele serie actiehelden als Sylvester Stallone, Jean-Claude van Damme, en andere grote gasten die goed konden knokken. Die ‘exposure’ van de actiehelden maakte en blijvende indruk op me als tiener.
Die film heeft mijn leven zeker veranderd. Ik heb hem misschien wel honderd keer gezien mijn vrienden en ik konden lappen tekst citeren. Sterker nog, enkele jaren nadat ik de film had gezien, kreeg ik op mijn eerste profwedstrijd, de Colorado Pro, in 2006, de kans om IFBB prof Darrem Charles te ontmoeten. De hele tijd dat we backstage stonden hadden we het over de film en wisselden we dialogen uit. Het was duidelijk dat we onze klassiekers kenden, en Pumping Iron vooral. Dat was wat ons toen bond. Ik kan me voorstellen, ik hoop het in ieder geval, dat beloftevolle bodybuilders in de toekomst hetzelfde zullen doen met Generation Iron.

Je hebt Vlad ontmoet voor ze gingen filmen. Wat ging er door je heen toen je besefte dat je in de film zou zitten?

Ik herinner me dat ik enorm opgewonden was en vereerd. Ik had graag meegemaakt dat de mensen die 20 jaar geleden belangrijk waren in mijn leven dit hadden kunnen meemaken. Ik zou ze eigenlijk wel willen bellen en zeggen ‘Er wordt een film gemaakt over bodybuilding, een vervolg van Pumping Iron, en ik zit er in!’ Het unieke van deze sport is dat het toch een hele eenzame gang is naar de top, het is een droom die niet veel mensen delen. Het is jammer dat de mensen die toen belangrijk waren in mijn leven uit het zich verdwenen zijn, omdat mijn leven nu zo totaal anders is dan vroeger. En er is op dit moment geen mens in mijn omgeving waar ik vroeger mee zou kunnen bespreken. Maar desalniettemin vond ik deelnemen aan deze film zeer spannend!’’

Je hebt diverse trainingsvideo’s gemaakt, de camera is je niet vreemd. Maar had je erop gerekend dat de hele crew van Generation Iron zo groot zou zijn?

Vlad had meer dan 10 mensen die direct betrokken waren bij de opnamen.
Af en toe leken het er wel veel meer te zijn! Het was een verbazingwekkend spektakel. We wandelden in de straten van Brooklyn en de mensen staken hun kop uit het raam om te zien wat er gaan was. Dan hoorde je dingen zeggen als: ‘Ze zijn die gespierde gozer die altijd met volle boodschappentassen loopt te sjouwen aan het filmen.’ Normaal gesproken zie je geen filmcrew van die grootte in zo’n arbeidersomgeving, dus die reacties waren wel grappig.’

Het doel van de documentaire filmmaker is dat je de mensen ziet in hun normale, alledaagse omgeving. Heeft die hele crew en al die camera’s die je voortdurend volgden veel effect op je gehad?

>

Ja, ik zou graag zeggen dat het niet zo was, maar ik had toch vaak moeite om geconcentreerd te blijven. Het is een hele opgave om je dan te richten op wat gedaan moet worden, Ik heb inderdaad nu aan den lijve ondervonden dat dit een hele klus is, vooral op de momenten dat je denkt goed voorbereid te zijn en dat blijkt helemaal niet zo te zijn. Je hebt een bepaalde mate van ervaring nodig om natuurlijk en relaxed over te komen, terwijl zoveel mensen heel gericht naar je aan het kijken zijn – en vooral de camera is hier heel hardnekkig in! Het is een beetje alsof je mensen op visite krijgt en je wilt nog gauw even de rommel opruimen en dingen wegzetten die je niet wilt laten zien. Maar het is een beetje alsof je de vuile was onder stoelen en banken legt, het stof onder het tapijt veegt, en de mensen waren eerder dan gedacht en zien je door het raam bezig met je opruimacties. Dan staat het op beeld, hele volkstammen zullen het zien. Dus dat geeft wel een bepaalde onrust. Dat gevoel van kwetsbaarheid kan wel voor een zekere angst zorgen. Zullen mensen me begrijpen en me accepteren? Zal het feit dat een beroepsbodybuilder niet in een peperdure sportauto rijdt mijn status ondermijnen of de verwachten die men mogelijk heeft van iemand die tweevoudig Arnold Classic winnaar is?

Hoe ging je daarmee om?

Je wilt de bodybuilder zijn die zich voorbereidt op de grootste en belangrijkste wedstrijd van zijn leven, en dat is alles- je hebt er zoveel in geïnvesteerd, om op dat specifieke moment alles uit de kast te trekken.. Een deel van me beseft heel goed de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt. Terwijl ik bezig ben om mijn droom te verwezenlijken, moet ik me ervan bewust zijn dat mensen mijn woorden en daden nauwlettend zullen volgen. Het is de bedoeling dat het publiek meer meekrijgt dan alleen het geluid van kletterende schijven en mijn grommen onder loeizware gewrichten. Op dat moment zouden er personen tussen kunnen zitten, die bereid zijn om naar je te luisteren, en dat met meer aandacht en respect dan ze ooit aan hun ouders hebben gegeven. Ik groeide niet op met een vader in het huis, maar door de televisie, films en andere media waren er toch andere rolmodellen die ik kon volgen. Daarom heb veel respect voor de Bill Cosby’s van deze wereld, die mij het goede voorbeeld hebben getoond. Of het nu gaat om een goede, liefdevolle relatie met een broer of nicht, of het feite dat het sociale leven voor een mens heel belangrijk is. Zulke televisieprogramma’s zijn meer dan alleen maar beelden op een scherm!
Maar om terug te keren naar je vraag, voor de opnamen werden lange dagen gemaakt. Terwijl je aan de ene kant alle medewerking wilt verlenen, moet je toch in de gaten houden dat je een taak hebt te verrichten – de beste bodybuilder ter wereld worden. Het laatste wat je wilt is een prominente rol in de film en dan een lage plaatsing krijgen op D-day. Ik voelde me steeds heen en weer geslingerd tussen twee meester.
Ik dacht, wat zou zesvouding Mr. Olympia Dorian Yates doen? Zou hij zich laten afleiden van zijn doelen? Aan de andere kant, je moet wel begrijpen dat deze film een gouden kans is om jezelf neer te zetten en je zou wel gek zijn om die kans niet te grijpen. Dus je moet je beste been voorzetten en doen wat er gedaan moet worden.

De trailer kwam uit kort voor de Mr. Olympia van afgelopen jaar. Wat was je reactie toen je hem zag?

Voor een deel met een gevoel van ‘O, man! Dit had wel beter gekund!’ Of ‘Ik wou dat ik dit niet gezegd heb..’ Maar de waarheid is, dat als je echt aan het front bezig bent, er midden in zit, dan gebeurt van alles en nog wat.

En hoe zit met de sportschoolscènes? Heb je jezelf onder druk gezet om ze zo indrukwekkend mogelijk te maken?

Ik heb dat misschien op bepaalde momenten wel gedacht, maar ik wilde natuurlijk geen blessures oplopen. Daar had niemand wat aan gehad. Je moet je ego dan ook flink in toom houden, en gelukkig heb ik daar al behoorlijk wat jaren ervaring in. In feite zitten er een heleboel dingen in de film waar ik graag van zou zeggen dat ik het doelbewust of precies goed heb gedaan, of ik heb precies gezegd wat ik wilde zeggen. Maar dat is niet zo. Alle lof is voor de makers van de film en naar de situatie zoals hij was tijdens het filmen. In feite komt er ook een groot stuk geluk bij dat de dingen zo op hun plaats vallen.

Een topsporter zijn met verantwoordelijkheden naar zichzelf, naar de sponsors en naar de fans, kan behoorlijk belastend voelen, want je wil natuurlijk iedereen tevreden houden – maar soms schiet je uiteindelijk gewoon tekort. Dus, je kan niet meer doen dan je best en er het beste van hopen, dat wil zeggen je concentreren op de dingen die dan belangrijk zijn terwijl de camera;s lopen, en dan verder een kruis inslaan. Dat is in feite ook mijn trainingsfilosofie in een notendop. Dit was mijn debuut op het grote doek, dus in gedachten was ik bezig met Apolle Creed of Clubber Lang van Rocky, want aan die karakters voel ik me echt verwant. Maar dan zeg je tegen jezelf, dit is geen rol die ik moet spelen. Ik ben geen acteur in een toneelstuk. Ik hoef niet te weten wat mijn ‘motivatie’ is voor er een scène wordt opgenomen, want dit is het echte leven – mijn leven. Als de camera’s lopen, dan ben ik het die zich moet voorbereiden voor het grootste moment van mijn leven. En daar komt dan de kwetsbaarheid om de hoek kijken. Want je bent niet aan het acteren, je bent gewoon jezelf en de hele wereld kijkt er naar.

Wat hoop je dat mensen zal bijblijven als ze Generation Iron hebben gezien?

In wezen is bodybuilding een herkennen en erkennen van persoonlijke kracht en het vermogen die kracht te gebruiken. Je bent geen slachtoffer van de omstandigheden, je genen, of de grillen van een of andere god. Jij hebt de macht om je eigen werkelijkheid te scheppen. Het is door het in praktijk brengen van wilsbesluiten dat je dingen gedaan krijgt, van `s ochtends vroeg tot `s avonds laat. Die toewijding maakt een kampioen. Mijn successen en mislukkingen zijn niet het gevolgd van de zonden van mijn vader of de demonstratie van alle liefde die van mijn moeder heb ontvangen. Het is mijn eigen hand die de drijvende kracht is achter wast ik van mijn leven maak, wat mijn bestemming is. Dat is de grootste les die je uit deze bodybuildinglifestyle kunt trekken. Ik heb de steun die ik heb gekregen als jonge vent die is begonnen deze reis ontvangen, niet omdat iemand verwachtte dat ik Mr. Olympia zou worden, maar omdat ze goed begrepen dat deze jonge man in staat zou zijn om al zijn energie, woede, of wat dan ook, te richten op het ontwikkelen van vaardigheden – een fysiek opbouwen, een voedingsplan volgen, die hem ergens zouden brengen in het leven. Dat is de schoonheid van deze manier leven, en dat is de les die ik hoop dat mensen zullen onthouden als ze de bioscoop uit wandelen. Je bent verantwoordelijk voor je eigen lot. Je bent een actieve factor in dat proces, elke dag weer, met elke beslissing die je maakt. En of je nu beseft dat je de baas bent van je eigen bestemming of niet, die werkelijkheid is niet iets om bang van te zijn om van weg te lopen je moet dat vermogen to zelfrealisatie omarmen. Dat maakt dat jij achter het stuur zit en de richting bepaalt. Je kan maken van je leven wat je wilt.